Ik sta op ons smalle balkon aan de rand van de Oude Maas en kijk omhoog, naar de zachtblauwe avondlucht die al enige roze en rode strepen vertoont van de ondergaande zon. Op dit plekje aarde staat niemand anders, alleen ik. En de lucht boven mij overdekt ieder mens op de wereld, maar het stukje hemel boven mijn hoofd overdekt alleen mij.
Dit is mijn stukje aarde, mijn stukje hemel.
Waar mijn broertje me 's avonds vertelt dat hij van me houdt, als ik hem in zijn bed leg.
Waar mijn andere broertje zich glimlachend door mij over zijn bolletje laat aaien.
Waar het 's avonds rustig en stil is, terwijl het water haast onhoorbaar voortkabbelt, de nacht in.
De plek waar ik ben opgegroeid, en de plek waar ik altijd terug zal komen, ofwel fysiek ofwel in gedachten.
Ik noem dit een home appreciation post.
Reactie plaatsen
Reacties