De dagen voorafgaand aan de tiende juni is mijn hoofd altijd vol met gedachten. Over mijn leven, mijn familie, alles wat het afgelopen jaar is gebeurd, wat ik allemaal al heb gedaan en nog wil doen. Maar vooral met dankbaarheid, voor alle dagen en jaren die ik al heb gekregen met mijn gezin, mijn lieve, warme en gezellige gezin. Tegelijkertijd kan ik soms opeens een paar tranen laten als ik me laat vervullen met de nostalgie en het besef dat de tijd zo snel gaat. De uren glippen door mijn vingers. Elk uur met elkaar in de woonkamer, elk feestelijke etentje, elke activiteit die we ondernemen en elke avondmaaltijd vliegt voorbij en ik zou de dagen willen vasthouden, niet gaan slapen en doorleven in het moment.
Peter is op dezelfde dag jarig. Al 15 jaar pakken we ‘s ochtends vroeg samen onze cadeautjes uit. Hier zaten we weer, samen in de gele stoel. Het was één van mijn lievelingsmomenten.
En toen: ons driedubbele verjaardagsfeest! Mama is namelijk twee dagen later jarig. We organiseerden een Amerikaans themafeest voor vrienden en familie. Papa, zo vindingrijk als hij is, had vlaggetjes gekocht en ballonnen in blauw, wit, rood en goud, en daarvan maakte Lisanne balloon arches. Op de tafels kwamen kleine vaasjes met droogbloemetjes en kleine Amerikaanse vlaggetjes. Louise zorgde voor luxe broodjes voor de lunch. Dit feest was een family-effort.
De momenten die je het liefste hebt, die je koestert, zijn tegelijkertijd zo ongrijpbaar. De foto's geven je een beetje herbeleving, zachte herinneringen naar zonnige momenten waarop je wellicht af en toe een traan van ontroering of blijdschap wegpinkte. Ik zou ze willen vasthouden, elke minuut nog een beetje langer en intenser beleven. De jaren zijn zo snel gegaan; waarom ga je de gezinsmomenten en andere ogenschijnlijk doodgewone dingen pas zoveel waarderen en haast gestrest, alsof je bang bent iets te missen, proberen vast te houden, als ze op het punt staan uit je leven zoals je het kent te verdwijnen? Alles wordt anders, we gaan uit huis, we krijgen eigen agenda's, en dat is goed; het is mooi en een zegen als je je eigen leven in vrijheid en met zoveel mogelijkheden kunt leiden. En wat is het eigenlijk ook een zegen als je een zekere nostalgie voelt, een zekere angst voor het gemis, wanneer je geniet van die fijne familiemomenten. Niet iedereen zal hetzelfde kunnen zeggen.
Het feest was een enorm succes. Zoveel familie en vrienden om ons heen, zoveel kleuren en liefde en warmte en geborgenheid. Met liefde gekochte en bedachte cadeaus uitgestald op een tafel. Zelfgemaakte kunstige hapjes op tafel. Een uur zingen met elkaar in de echoënde kerkzaal, waar iedereen van onder de indruk was. En dan naar huis rijden na het opruimen, met een waas van mooie dingen en herinneringen in je hoofd. We genoten nog dagen na, en wilden die avond eigenlijk helemaal niet gaan slapen. De uren van die dag vasthouden, want als we weer wakker zouden worden, zou de dag voorbij zijn. Maar nu, alweer een paar weken verder, besef ik dat de vierentwintig uur dan wel voorbij zijn, maar dat de herinneringen veel langer zullen duren. Wat ben ik dankbaar voor mijn familie, voor onze verschillen, onze creativiteit en talenten.
Het was een dag met een gouden randje.
Reactie plaatsen
Reacties