Het laatste onderdeel van onze intense rondreis. Al meteen de eerste minuten na onze Grieks-Bulgaarse grensovergang maakten we kennis met de rustige, enigszins vervallen maar toch charmante dorpjes, die ons langzaam richting het Rila-gebergte leidden. Er waren stukken snelweg, maar vooral ook veel landwegen, bergweggetjes en andere kronkelende stukken asfalt langs en door de natuur. Soms stopten we om een bloemetje te plukken of even te genieten van de oorverdovende stilte van wind, gras en berg combined. 

De Noord-Macedonische wegen waren krap en knus, spontaan en onverwacht. De Griekse grens leek een poort naar een andere wereld. Uitgestrekte wegen en goed asfalt; de bergen waren overgesmolten in glooiende grasvlaktes; de bergen rijzen weer voor je op, maar nog ver weg en dus in een blauw-wazige mantel. Langs de weg staan waarschuwingsbordjes voor beren. Het weerhield ons er niet van om op een uitgestorven snelweg de auto neer te zetten om van chauffeursplek te wisselen, bij het uitblijven van een geschikte stopplaats langs de weg. 

Road trippen is iets waar ik al van droomde toen ik nog in de schoolbanken zat. Tijdens de les geschiedenis droomde ik weg in fantasieën over het leven on the road; vrij en gelukkig met je auto op weg naar een nieuwe bestemming, het liefst elke dag opnieuw. Elke bocht iets anders, iedere avond een nieuwe stad, elke dag een totaal verschillend avontuur. Ik ondernam toen ik vijftien was al eens een mini road tripje met een paar vrienden, richting Luxemburg en Frankfurt. Dat smaakte al naar zoveel meer, maar ik had zelf nog niet eens een rijbewijs, laat staan geld en ervaring. Aan beiden valt gelukkig wat te doen. Een heel aantal road trips en duizenden herinneringen en pieces of experience verder stapten mijn road trip maatje Marieke en ik halverwege juni in het vliegtuig naar Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. Daar hadden we voor de hele week een auto gehuurd voor een epische road trip.