Deel 2: Griekenland

Gepubliceerd op 7 juli 2022 om 21:44

De Noord-Macedonische wegen waren krap en knus, spontaan en onverwacht. De Griekse grens leek een poort naar een andere wereld. Uitgestrekte wegen en goed asfalt; de bergen waren overgesmolten in glooiende grasvlaktes; de bergen rijzen weer voor je op, maar nog ver weg en dus in een blauw-wazige mantel. Langs de weg staan waarschuwingsbordjes voor beren. Het weerhield ons er niet van om op een uitgestorven snelweg de auto neer te zetten om van chauffeursplek te wisselen, bij het uitblijven van een geschikte stopplaats langs de weg. 

Na een aantal uren verruilden we de snelweg voor lieflijke, gebloemde Griekse dorpjes. Over de roestige muurtjes van de witte huisjes groeien oranje, rode en roze bloemen in een golf van groene blaadjes naar beneden. Wat dichter bij de kust kijk je tussen de lichtbruine en olijfgroene bomen door op het schitterende felblauwe water van de Egeïsche Zee; alsof je rechtstreeks de Mamma Mia!-set op bent gelopen. 

In het zijdezachte maar kokend hete witgele zand, bebouwd met rieten parasols, beleefden we een paar heerlijke, verfrissende uren. De Egeïsche Zee was koel en zacht en we zweefden op de golven naar verkoeling, even weg van de temperaturen boven de dertig graden. Met een gezicht ruw van het zeezout strekten we ons uit op de gekleurde strandstoelen en droogden op in de warme Griekse zon; een blauwe hemel boven ons, natuur achter ons, het stadsleven voor ons.

Op anderhalf uur rijden van dit pittoreske strand ligt namelijk Thessaloniki. Een bruisende stad, en dan heb ik het niet alleen over het donkerblauwe water dat tegen de gezellig drukke kade slaat. Er hangt een zachte lucht, een langzame wind in de straten waarop je mee lijkt te zweven. De kleuren zijn zacht en licht, de bomen geven welkome verkoeling op het heetst van de dag, en wanneer de avond valt, loopt de hele stad uit. De mensen wandelen langs het water in het avondzonlicht, dat alles in brand lijkt te zetten. 

We stapten op een ultiem piratenschip, niet van echt te onderscheiden. Dit concept in Thessaloniki houdt in dat je gratis mee mag varen, als je maar een drankje koopt. Het is een populair concept, zeker onder jonge, 'hippe' mensen, maar ook families en gezinnen vinden het leuk. Terwijl je door de baai vaart, langs de skyline van Thessaloniki die vooral bestaat uit middelhoge gebouwen en huisjes in de achterliggende heuvels, kun je de zonsondergang bewonderen onder het genot van je drankje en zacht klinkende sfeermuziek. 

Grieks eten vind ik een ervaring op zich. Het is veel, het is lekker, en het is sfeervol. Zo aten wij die avond bij een restaurantje met een zwart-wit geblokte tegelvloer, houten stoeltjes aan witte tafeltjes op het buitenterrasjes aan een wandelstraat. In de deuropeningen van de opengezette deuren hingen eucalyptusgroene boeketjes en ander gedroogd voedsel. Onze tafel werd gedekt met de prachtigste Griekse heerlijkheden op servies wat al de helft van de sfeer creëert. De warmte van een zomeravond in een stad; ik vind het één van de mooiste dingen. 

De volgende ochtend ontbeten we in een spotless wit en keurig restaurantje, aan het water. Een mooie waterkaraf op tafel met op de achtergrond diepgroene palmbomen en daarachter weer het water, in het ochtendlicht, was een schitterende combinatie. Mijn honger werd deels al gestild met deze prachtige sights. Mocht je ooit naar Thessaloniki gaan: dit specifieke restaurantje heette Blanc Gastrobar. Een aanrader!

Na nog een paar straatjes en straatmarkten te hebben afgestruind, stapten we weer in de auto - die we in een overnight parking hadden gezet, gezien het rijgedrag van de mensen in deze stad en de redelijk krap geparkeerde auto's in nog krappere straten - en reden we richting het noorden; naar de Bulgaarse grens. Wederom werden we omringd door groengeel gras, paarse bloemen en de silhouetten van bergen en heuvels, voor, achter en naast ons. Nog één keer stopten we op een vluchtstrook om te wisselen, en ik hoorde over de krekels en ik rook de geur van droog gras, zoet en warm en als een kussen voor je hoofd. 

Ook de Bulgaarse grens was weer een hele belevenis. Het duurde bij elkaar meer dan een uur voordat we door alle rijen en checks heen waren. Niet gek ook, als alles met de hand gecheckt en bekeken en gecontroleerd moet worden. Maar na dat uur hadden wat we wilden: onze doortocht naar weer een ander land, waar nieuwe avonturen op ons wachtten. 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.