Vorige week - het was nog vakantie dus 100% in opruimsferen - ruimden we met elkaar de garage op. Rommelmarkt, kringloop, prullenbak, of bewaren. Wat verzamel je met zeven mensen een hoop spullen en een hoop herinneringen in een aantal jaren!
De grote, logge computerschermen die jarenlang bij ons in de woonkamer stonden. Hierop spendeerde ik mijn dertig minuten computertijd toen ik een jonge tiener was. Rieten manden die op de buffetkast stonden. Mijn lichtblauwe stoffen koffertje, dat ik kreeg toen ik twaalf was en met een oom en tante mee mocht naar Madrid. Elf jaar later heeft dat koffertje drie continenten gezien en ruim vijftien landen. En eerlijk is eerlijk, zo zag hij er ook naar uit. Zijn leven is mooi geweest, maar het was nu tijd om te gaan. Enigszins weemoedig zag ik hem op het dak van de auto staan, klaar om naar de stort vervoerd te worden. Toen papa dat de volgende dag deed, maakte hij een filmpje van het proces. Loodzwaar, al die herinneringen in de hand, zo overboord in een grote container, op oude matrassen en vieze vloerkleden. Niet alleen ikzelf, maar ook papa ervoer dat op die manier. Hij schreef er spontaan een gedichtje over in de familie-app.
bedacht, gemaakt,
gekocht, betaald
benut, en nu is het flut
spullen vergaan
herinneringen blijven bestaan
de jaren gaan voort
vergeet niet welke boodschap je daarin hoort
En wat je nog meer in de garage tegenkomt, zijn dozen vol met spulletjes uit mijn verzameltijdperk. Natuurlijk heb ik veel spullen gehad en gebruikt die ik wil bewaren; maar dit zijn spullen die ik puur kocht met het doel om te verzamelen. Allemaal spullen in het thema 'wereld'. Op mijn hoogtepunt had ik schaaltjes, kopjes, asbakken, bekers, onderzetters, vlaggetjes, knuffels en poppetjes uit niet minder dan 45 verschillende landen. Toen ik wat ouder werd, kieperde ik het meeste daarvan weg. Een deel heb ik echter bewaard, en zo kwamen we afgelopen week een schoenendoos vol shotglaasjes tegen. Vol goede moed begon ik het naar het stapeltje kringloop te verplaatsen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Stom eigenlijk. Ik drink niet eens, en al deed ik dat wel, had ik aan vijftig shotglaasjes toch veel te veel. Maar het zijn de armen van de herinneringen die zich op zo'n moment aan mij vastklampen. Zij kunnen mij niet loslaten en ik hen ook niet. Dus staat de schoenendoos nog even in de garage. Misschien denk ik er over een jaar wel heel anders over. Maar voor nu zijn de herinneringen nog even tastbaar.
Reactie plaatsen
Reacties