De bomen met hun vroege groene lentegloed, vale weidse weilanden, ergens heel ver weg overgaand in blauwe lucht. Het flitst aan me voorbij terwijl ik achterin de auto zit, ergens op de snelweg. Mijn land. Mijn thuis, al ben ik rusteloos en altijd bereid het een tijdje om te ruilen voor andere grond.
Ik kijk naar buiten en om me heen, en voel me eindeloos omwonden door de blauwe deken van de hemel. Toegedekt maar onbeperkt, beschermd maar toch vrij. Het dak van de wereld, maar tegelijk iets wat een onstilbaar verlangen naar het ontdekken van oneindig veel meer losmaakt.
Het doet me denken aan alles wat had kunnen zijn. Alles wat ik had kunnen doen. Alles wat had gekund, maar niet gebeurd, gedaan of geweest is. En gek genoeg geeft dat me voldoening. Het betekent dat ik duizend andere fantastische dingen heb mogen meemaken, doen en zien, waardoor er simpelweg geen ruimte was voor meer. Ik ben gezegend. Niet alleen met alles wat wel is, maar juist ook met de magie van dingen die hadden gekund. Die blijven een mysterie, en in het onbekende ligt nieuwe grond om te ontdekken.
De dorpjes achter de weilanden doemen steeds weer op, allen herkenbaar aan de kerktoren die er bovenuit steekt. Op de voorgrond grazen koeien, schapen en hun lammetjes. De boerderijen aan de smalle landweggetjes zijn omringd door witte bloesembomen en lichtgroene lentegroei. Weg van de drukte van de stad, een totaal ander leven speelt zich hier af. Zoveel verschillen, zoveel vergezichten in één klein land. Een land, zo blijkt maar weer, met zoveel gezichten.
Zo is Nederland, na al die jaren, soms nog steeds een geheim voor mij. En dat maakt de rest van de hele wereld een mysterie van buitengewone proporties. Ik wil het ontrafelen, draadje voor draadje.
Reactie plaatsen
Reacties