Nog geen drie weken geleden zaten we op een klein makelaarskantoor in Mechelen, net een paar uur terug op Europese bodem. Een paar krabbels en enkele kilometers verder stonden we in een klein maar knus appartementje boven een telefoonwinkel, met een zilvergrijze sleutelbos in onze handen. Eigenaren, al is het maar per huur, van een schitterend paleisje van zo’n zeventig vierkante meter groot.
Het is bijzonder wat een eerste eigen huisje met je doet. Binnen een afzienbaar korte tijd ben je onwaarschijnlijk trots op een stukje vastgoed wat een ander misschien als een hok beschouwt, of juist als te groot, te modern, te oud, te druk of te rustig gelegen. Voor jou is het perfect, en met elk likje verf, elke tegel en elk meubel wordt het nog meer van jou. Je sluit het steeds een beetje verder in je hart.
Dat is althans het proces wat ik de laatste paar weken ervaar. De eerste dag, op dezelfde dag als het tekenen van het huurcontract, namen we alle keukenspullen mee uit de overvolle garage van mijn ouderlijk huis om ze op de warme houten vloer van ons eigen appartementje uit te stallen en uit te zoeken. Vorken, messen, borden, glazen, pizzaplanken en ovenschalen; wat heerlijk om al die schatten die we over de jaren verzameld hadden, weer door onze handen te laten glijden. Hoe vaak heb ik niet in winkels gestaan met al deze spulletjes in mijn handen, terwijl ik het perfecte plaatje helemaal voor me zag? Dit kleurenpalet bij deze vorm, de tint van dit bestek bij de kleur van dit bord. Alles komt bij elkaar op het moment dat je het als één geheel voor je op de grond ziet liggen.
Het grote inrichten van de keuken. Eindelijk al die mooie bordjes, mokken en glazen een plekje kunnen geven. Helemaal zelf mogen beslissen wat waar komt te staan. En erachter komen dat er geen plek is voor zes kaasschaven (al is het heel lief dat diverse familieleden ons van alles cadeau hebben gedaan).
De tweede keer namen we onze ouders mee voor een echte kluszaterdag. De hele dag namen we de muren onder handen, met alle hoekjes en randjes en richeltjes. De diepblauwe en donkere lila kleuren moesten plaatsmaken, ze passen niet bij ons. Het lila maakte ruimte voor schoon wit en het blauw voor de mooiste mix tussen terracotta en beige die ik ooit heb gezien. We kozen het uit bij de Karwei vanaf een wand met staaltjes, maar het is mooier dan ik had durven dromen. Ik kon de verf wel droogkijken, terwijl ik onze IKEA stellingkast van licht hout inrichtte met onze verzameling weckpotten, wijnglazen en waterkaraffen (ja, meervoud).
En afgelopen zaterdag togen we opnieuw naar ons kleine penthouse. Pascal, mijn schoonvader, gaf de muren op de zolder een tweede laagje, terwijl Roel wat sjouwwerk verrichtte en ik een klusje deed waar ik al lang naar uitkeek: mijn voorraad waspoeder en geurparels verdelen over de prachtige glazen potten met ronde glazen deksels. Ondertussen lag ons beige vloerkleed al op de houten vloer en dat maakte het appartement in één klap drie keer zo knus. We monteerden twee donkere houten Billy’s, de perfecte toevoeging aan onze terracotta muur. Op de slaapkamer zetten we onze bamboe kledingkast in elkaar, met wanden waar je doorheen kunt kijken zodat de kast, die bij het raam staat, nog veel licht doorlaat.
En zo wordt ons paleisje met elke kleine stap steeds meer ons thuis, daar in die levendige winkelstraat in Mechelen, met op de hoek een bakkerij, een slagerij, een snackbar en een kapper. Alles wat je nodig hebt binnen handbereik ;)
Reactie plaatsen
Reacties